mixed media

Raquel Gralheiro schildert met een grote dosis ironie de relatie tussen kunst en decorum.  Zij beschildert, soms op een heel provocerende wijze, voorbedrukte doeken met personages die zowel realistisch als onwerkelijk overkomen, en veelal in tegenstrijd zijn met de gevestigde maatschappelijke standaards die we kennen.   Alsof iemand woonde op het behang, op de patroon van de sofa, op de poster.

Annemie Onghena schildert uit een beleving, uit een spiritualiteit die ze beheerst en die ze kan beheren – een belezenheid, een betrokkenheid, een zijn. Je voelt hoe doorleefd die spiritualiteit bij haar is, hoeveel evenwicht die heeft; er zit een zeldzame authenticiteit in. Ze badineert daar niet mee – integendeel: haar schaarste van woorden verbergt een geestelijke en emotionele rijkdom: als je zulke rijkdom hebt, kan je je veroorloven de pose te schuwen.

Dit is een aanrader !  Ergens tussen De Schreeuw van Edvard Munch en de maskers van James Ensor komen de personages op de doeken van Marie-France Garnich tot leven .  Hier en daar krijgen ze een wat frivolere omkadering, maar zelfs de liefdes en vriendschappen die ze schildert lijken getormenteerd.  De grens tussen hoop en wanhoop is flinterdun en kan soms enkel door de titel van de werken onderscheiden worden.