Josiane Monard - De klank van Materie

Je kan elk werk van Josiane Monard het best beschrijven als “een compositie”. Monard zelf is een meer dan verdienstelijke pianiste, begenadigd met zowel een verfijnd muzikaal gevoel als een natuurlijk aanvoelen van kleur en compositie.
Zij vertaalt de emoties die de klanken van muziek bij haar opwekken op haar doeken, maar wel op een bijzonder intrigerende wijze. Haar werken zijn materiewerken die veelal vanuit een krachtig centraal punt openbreken tot het klankbord van een evenwichtig kleurenpalet. Haar ondergrond kan rechtstreeks het canvas zijn, maar evengoed heel fijn Japans papier dat gemaroufleerd wordt op doek. Tijdens de tentoonstelling wordt de muziek die de inspiratie voor de doeken vormde ook gespeeld. Een uitzonderlijke esthetische waarneming.

FOTOBOEK http://www.calameo.com/read/000062612af87b09fd77f

GEDETAILLEERDE BESCHRIJVING
Wie een doek van Josiane Monard lang genoeg bekijkt wordt onweerstaanbaar door de draaikolk van muzikale bewegingen naar binnengezogen. De stukken die geïnspireerd zijn op Wagner of Beethoven hebben een heel ander kleurenpalet dan bv. de werken die zijn geïnspireerd op Chopin of Elgar, om maar een paar voorbeelden te noemen. Vanuit een gematerialiseerd, bijna organisch centrum, verplaatsen de kleurklanken zich over doek tot een diffuus licht die de kijker bijna in een droomwereld opneemt (Elgar). Soms zijn het beelden die doen denken aan sterrennevels in het heelal (Shumann) die hun klanken verspreiden over het doek, of donkere dreigende nachtelijke panorama’s (Wagner).

Maar telkens wordt de kijker deel van de metamorfose die het klankbeeld ondergaat om een kleurenbeeld te worden. Wie het muziekstuk kent en de tijd neemt om het doek te bestuderen, kan de klank van materie opnieuw reconstrueren en heel af en toe de emoties aanraken die de kunstenaar moet hebben gevoeld bij het weergeven van haar zintuiglijke waarnemingen tijdens het beluisteren, en steeds herbeluisteren, van een bepaald muziekstuk.

Het gebeurt zelden dat een kunstenaar op zo een verfijnde manier twee van elkaar verschillende kunstdisciplines op een dermate perfectionistische manier beheerst dat het raakpunt waar beide kunsten elkaar ontmoeten een symbiose wordt waarin de verschillen bijna in elkaars gelijkwaardigheid opgaan. Midden het geweld van klanken en kleuren bevindt zich het rustpunt waar je als kijker wordt naar toe gezogen en waar het evenwicht tussen klank en kleur wordt vertaald in een nieuwe harmonie van lijn, perspectief en compositie. Een aantal werken (geïnspireerd door Brahms en Beethoven) heeft ze geschilderd in tweeluiken waardoor nog een extra spanningsveld wordt gecreëerd en de dialoog in het klankbeeld ook visueel verduidelijkt wordt.

De werken blijven hermetisch omdat ze onvermijdelijk vertrekken van een zeer individuele beleving die de kunstenaar heeft ondergaan, maar de emotie die muziek en beeld opwekt, hoe individueel ook, is universeel. Dat maakt het werk van Monard zo boeiend omdat we steeds wel ergens een vonk uit onze eigen belevingswereld oppikken en herkennen. Wie doordrongen is van muziek en begeesterd door beeldende kunst moet deze tentoonstelling hebben gezien en gehoord.