Monika Macken - Hidden Lifes

KORTE BESCHRIJVING

Wanneer kunst gematerialiseerde poëzie is dan is Monika Macken, als  dichter en partner van de schrijver Ward Ruyslinck goed geplaatst en dat zie je duidelijk aan de doeken.  Bijna mystieke werelden die enerzijds doen dromen maar anderzijds nieuwsgierig maken naar wat er in de verte op het doek allemaal gebeurt.  Bijna symbolisch worden architectuurelementen, zowel westerse als oosterse, in het werk binnengebracht.  Haar doeken hebben een ziel, trekken je binnen in een wazige maar geordende esthetische wereld, een wereld van verborgen levens.

UITGEBREIDE BESCHRIJVING

Ik ontmoette Monika een leven of drie geleden, op de redactie van wat men een glossy noemt.  Naast kilometers copywriting om den brode, schreef Monika ook gedichten.  Ik herinner me de titel nog van haar eerste bundel “Tussen Martini Bianco en Roxy Music”.

Haar grote liefde Ward Ruyslinck omschreef haar als “een romantische realiste, een lenige acrobate met hoogtevrees die zonder vangnet boven het ravijn van de liefde koorddanst”.

Het beeld dat ik had van Monika is nooit vervaagd, daar was ze te levendig voor geweest. Te aanwezig.  Wanneer ik haar na lange tijd weer terugzag, wist ze me echter te verbazen.  De schrijfster schilderde!  Ze had zich losgewrikt uit de beperktheid van woorden. We weten niet waarom kleur en vorm ons zo kunnen ontroeren, ontredderen of doen thuiskomen in het universum van een ander.

Beeldende kunst is voor mij van een andere orde  dan literatuur, het is gematerialiseerde poëzie. Monika had een upgrade gedaan van haar medium. En ik had het niet eens zien komen.  Textuur op doek. Geen figuratieve weergave van haar memorie, maar veelal witte werelden die me   nog het meest aan het oeuvre van de Portugese kunstenares van begin vorige eeuw,  Maria Elena   Vieira da Silva deden denken. Ook zij maakte denkbeeldige geometrische ruimtelijke constructies,  deels surrealistisch, deels poëtisch. Diezelfde beeldtaal , wellicht zonder enig vermoeden van haar   parallellen met da Silva, gebruikt Monika om ons een inkijk te geven in haar leefwereld.

Oog in oog met haar werk probeer ik haar code te breken. Het zou ook een actuele versie kunnen zijn van de ‘Jardins secrets’ die mystica’s in de vroege middeleeuwen maakten. Niet qua vorm natuurlijk, wel qua concept. De jardins secrets waren goedvergrendelde dozen met zinnebeeldige miniatuur voorwerpjes waarin men de visioenen en fantasieën van deze wijze vrouwen weerspiegeld zag . Te ontrafelen voor ingewijden, te begrijpen door gelijkgestelde zielen. Zo kan je het werk van Monika  Macken dat maar beetje bij beetje zijn geheimen prijsgeeft, ook zien.

“Hidden  lifes”… de verzameltitel van het werk dat ze hier toont, duidt al op die versluierde waarheden. Kleine details geven hints over tijd en plaats, perspectief schetst haar emotionele afstand  ten opzichte van het gebeuren, leegte dompelt de kijker in een moment van eenzaamheid. Toch…  toch komt de romancière af en toe om de hoek kijken. De dichteres die in één zinnetje een heel verhaal vat. Titels als “Yesterday once more”, “Talking to strangers” of “Last letter from Dubai” zetten bakens uit voor onze eigen interpretatie.

Monika Macken ontwikkelde een eigen geheime code, ze weet met een minimum aan informatie haar  hele binnenwereld te suggereren. Ik sta paf… mijn Monika van vroeger, vandaag nog straffer.

Chris Van Camp